แต่สิทธัตถะปริพาชกกลับเห็นว่าการเรียนรู้ในแนวทาง ปรัขญาสางขยะและสมาธิมรรค เป็นผลให้สมาธิแน่วแน่ได้จริง แต่ยังคงเป็นสมาธิขั้นต่ำ ฌานที่ปรากฏเป็นทางโลกีย์ ยังไม่สามารถละมูลแห่งกิเลส เครื่องเศร้าหมองทางใจได้.... จึงได้ลาพระอาจารย์ทั้งสองและเสด็จออกเดินทาง เพือทดลองบำเพ็ญเพียรด้วยวิธีอื่นต่อไป .....
การบำเพ็ญเพียรทางร่างกายหรือการบำเพ็ญตบะ ด้วยวิธีการทรมานร่างกายวิธีต่างๆ มีคณาจารย์ตั้งสำนักสั่งสอนศิษย์แพร่หลายอยู่มากในสมัยนั้น .... สิทธัตถะปริพาชกได้เดินทางมาถึงตำบลอุรุเวลาเสนานิคมที่มีภูมิภาคร่มรื่น แนวป่าเขียวชะอุ่มสวยงาม มีแม่น้ำใสไหลผ่าน และมีหมู่บ้านคนไม่ใกล้ไม่ไกลนักพอให้เที่ยวภิกขจารได้ซึ่งจะดีสำหรับนักบวชที่ต้องการมาบำเพ็ญเพียร .... พระองค์จึงตัดสินในประทับณ.ที่แห่งนี้ และเมื่อได้เวลาภิกขจาร พระองค์ก็เข้าไปบิณฑบาตรให้ได้พระกระยาหารมาพอประทังชีวิตไม่ให้หิว ....
ทางเมืองกบิลพัสดุ์ พราหมณ์โกณฑัญญะ วัปปะ ภัททิยะ มหานามะ และอัสสชิ เมื่อได้ทราบข่าวว่าพระสิทธัตถะได้เสด็จออกบวข ได้รวมกันเป็นปัญจวัคคีย์ บวชเป็นฤาษีและออกตามหาพระสิทธัตถะจนพบที่ตำบลอุรุเวลาเสานิคมนี่เอง.....ปัญจวัคคีย์ทั้ง5 จึงอาสาเฝ้าปรนนิบัติรับใช้ด้วยมั่นใจว่าพระองค์จะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าได้อย่างแน่นอน ....
ในครั้งนั้น การบำเพ็ญเพียรแบบ อัตตกิลมถานุโยค หรือการทรมานตัวเองให้ลำบาก กำลังเป็นที่นิยมซึ่งมีทั้งหมด7แบบ ........ แบบบำเพ็ญตบะ พระสิทธัตถะได้เปลือยกาย ใช้มือเช็ดเวลาถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ ...... แบบทำตัวให้สกปรก ทรงใช้ขี้ฝุ่นทาตัวถึงขนาดตกสะเก็ด ....... แบบรังเกียจ ทรงมีสติขณะเดินระวังไม่ให้เหยียบย่ำสัตว์เล็กสัตว์น้อยม้ในหยาดน้ำ ...... แบบอยุ่คนเดียว ไม่ทรงยอมให้ใครพบเห็น เมื่อใครเข้ามาใกล้ก็จะรีบลัดเลาะหนีไป ....... แบบกินอาหารชนิดแปลกๆ ทรงกินอุจจาระของตนเองและลูกโค ...... แบบอยู่อย่างวางเฉย ทรงทนได้ไม่โกรธเวลาเด็กเลี้ยงวัวเข้ามาแกล้ง หรือสาดโคลนใส่ ........ แบบลดอาหาร ทรงฉันผลกะเบาวันละเพียงผลเดียว....
ปรากฏว่าการบำเพ็ญเพียรครั้งนั้นส่งผลให้พระองค์มีพระวรกายซูบผอมน่าเกลียด ตาลึก มีเส้นเอ็นขึ้นสะพรั่งไปทั้งตัว ....... แต่ก็ทรงบำเพ็ญเพียรให้ยากขึ้นไปอีโดยไม่ลดละความพยายาม เช่นทรงกัดฟันแน่นเอาลิ้นอัดเพดานจนร้อนจัด กลั้นลมหายใจไม่ให้เข้าออก จนลมออกหู และลมวิ่งขึ้นเสียดแทงบนพระเศียร...... ซึ่งสิทธัตถะปริพาชกทรงได้รับทุกขเวทนาอย่างแสนสาหัส จนแทบเอาชีวิตไม่รอด ถึงกระนั้นก็ยังไม่บรรลุโมกธรรมอย่างที่หวัง.....
ที่สุดพระองค์ทรงเห็นว่า หากขืนปล่อยให่ร่างกายผ่ายผอมและรับทุกข์ทรมานไปเยี่ยงนี้ ร่างกายคงต้องสิ้นลมไปสักวันโดยปราศจากผลแห่งการอุตส่าห์พยายาม มาตั้งแต่ออกจากกรุงกบิลพัสด์มาป็นเวลาย่างเข้าปีที่6....... สุดท้ายทรงมีพระสติคิดได้ว่า เมื่อร่างกายไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ต้องทนทุกขเวทนาเยี่ยงนี้ ใจจะเป็นสุขสงบควรแก่การตั้งสมาธิให้บรรลุธรรมได้อย่างไร เห็นทีการบำเพ็ญทุกรกริยาจะไม่ใช่หนทางที่จะนำไปสู่การเห็นธรรมและตัดทุกข์แห่งชีวิตได้ ..... จึงตกลงพระทัยเลิกวิธีนี้เสีย ....
ด้วยเหตุบังเอิญ ในตำบลอุรุเวลาเสนานิคม มีนายบ้านนายหนึ่งนามว่าเสนานี มีธิดาชื่อนางสุชาดา วันนั้นนางต้องการออกไปบวงสรวงเจ้าป่าเจ้าเขาเหมือนเช่นเคย เพื่อขออำนาจเทวาประทานพรให้แก่ตน....... โดยนางให้นางทาสีชื่อปุณณา ออกไปเตรียมจัดสถานที่ให้พร้อม นางทาสีไปพบพระสิทธัตถะใต้ต้นมหาโพธิพฤกษ์ ใกล้แม่น้ำเนรัญชรา จึงเข้าใจว่าเป็นรุกขเทวดาและได้นำความมาแจ้งให้นายหญิงของตนทราบ..... นางสุชาดาจึงได้ทำอาหาร ข้าวมธุปายาส และเครื่องสังเวยอันปราณีตออกไปน้อมถวายพร้อมด้วยภาชนะที่ทำด้วยทองคำแล้วก็ได้หลีกกลับไป....
ฝ่ายปัญจวัคคีย์ที่ได้บำเพ็ญเพียรมาด้วยกันเห็นพระสิทธัตถะกลับมาเสวยอาหาร ก็พากันไม่พอใจและหมดศรัทธา กล่าวประนามว่าพระองค์ว่ามีใจไม่คงที่กลับไปกลับมา เป็นผู้มักมากในอาหาร จึงไม่ยอมคบหาและพากันหลีกหนีออกไปจากตำบลอุรุเวลาเสนานิคมตั้งแต่บัดนั้น ไปอยู่ยังป่าอิสิปตนมฤคทายวัน เขตเมืองพาราณาสีในกาลต่อมา .....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น