สมัยนั้นยังมีบุรุษรูปงามนาม ยศะ น้ำใจกว้าง ขวาง เสพสุราและนารีเป็นนิจ เป็นลูกเศรษฐีในกรุงพาราณสี จนเป็นที่เลื่องลือว่า ใครจะดูตัวอย่างคนสบายให้ดูที่ยศกุลบุตร .........คืนวันหนึ่ง หลังจากที่ได้เสพสุราเคล้านารีจนหลับไป ยศะตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นนางระบำนอนหลับไหลไม่ได้สติ ผ้าผ่อนหลุดลุ่ย ผมสยายมีอาการน่าเกลียดจึงเกิดอาการเบื่อหน่ายชีวิตที่เกลือกกลั้วอยู่ จึงได้ออกจากบ้านไปโดยไม่บอกใคร โดยคิดว่าจะไปหาความสบายใจแล้วจะกลับเข้าบ้านใหม่ ..... พร้อมทั้งรำพันว่า ที่นี่วุ่นวายหนอ ที่นี่ขัดข้องหนอ ...... ในสมัยนั้น สถานที่อันควรแก่ความสงบเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจเวลาต้องการ ก็มีเพียงแห่งเดียวคือ อิสิปตรมฤคทายวัน ยศะจึงเดินดุ่มตรงไปยังราวไพรนั้น จนกระทั่งถึงป่าที่ใกล้กับที่พักของภิกษุทั้ง5ผู้เป็นอรหันต์อาศัยอยู่ ขณะนั้นเป็นเวลาใกล้รุ่ง ยศะจึงพักพร้อมรำพันเช่นเดิม ว่าที่นี่ยุ่งยากจริงหนอ เราจะหลีกไปทางไหนหนอ จึงจะหมดทุกข์อันนี้ได้
พระพุทธเจ้าขณะนั้นประทับอยู่ใกล้ที่ยศะมาพร่ำพรรณาอยู่ จึงเสด็จออกจากที่ประทับ และทรงตอบไปว่า ที่นี่ไม่ยุ่ง ที่นี่ไม่มีความทุกข์ ที่นี่มีแต่ความสงบ ถ้าท่านสงสัยเราจะพาท่านไปสู่สถานที่นั้น ..... ยศกุลบุตรเป็นแปลกประหลาดนักไม่เคยมีใครมาบอกแก่ตนอย่างนี้จึงตรงเข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้า และทูลว่า ขอท่านกรุณาพาเราไปเถิด เรากำลังลำบากใจยิ่งนัก ...... พระพุทธเจ้าทรงทราบความเป็นไปของยศกุลบุตรแต่หนหลังจึงรับสั่งว่า พระองค์จะบอกธรรมสักอย่างให้ฟัง นั่นก็คือ อนุปุพพิกถา คือธรรมที่ควรแก่การปฏิบัติโดยลำดับในฐานะบุคคลผู้ครองเรือน ซึ่งมีหัวข้อ 3 ประการคือ 1.ทาน หมายถึง การแบ่งปัน สิ่งของของตนให้คนอื่นด้วยความเมตตากรุณา ไม่หวงแหนไว่เพื่อความสุขของตน เสียสละโดยไม่หวังผลตอบแทน 2. ศีล ได้แก่การรักษากายวาจาให้เรียบร้อย ไม่กระทำชั่วแก่ชีวิตตนเองและผู้อื่น 3. สวรรค์ ข้อนี้ทรงชี้แจงว่า เพราะผลแห่งการบำเพ็ญตนตามธรรมดังกล่าว2ข้อข้างต้น จะเป็นผลให้ได้ไปบังเกิดในแดนสวรรค์ ได้แก่ภูมิที่ดี มีความสงบ มีความไม่วุ่นวาย
เมื่อยศกุลบุตรได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้า หัวใจที่ฟุ้งซ่านรำคาญมาจากบ้านก็ค่อยสงบลง มีความเลื่อมใสว่าธรรมะช่วยเขาพ้นจากความรำคาญได้ จึงเกิดศรัทธาใหญ่ ขอยอมตนเป็นสาวกของพระพุทธเจ้า และขอบวชเป็นภิกษุในสังฆมณฑล ...... พระพุทธเจ้าทรงเห็นว่า ยศภิกษุมีใจผ่องใสควรแก่การรับฟังธรรมขั้นสูงขึ้นไปได้ จึงทรงประกาศธรรมขั้นสุดท้ายคือ อริยสัจจ 4 ประการ สอนให้รู้จักความทุกข์ของโลกและชีวิต รู้จักเหตุและวิธีการดับทุกข์ ซึ่งยศภิกษุได้เพียรพิจรณาธรรมนั้นโดยลำดับในที่สุดก็หลุดจากการถือมั่นในโลกีย์ บรรลุเป็นพระอรหันต์ ซึ่งถือว่าเป็นคฤหัสถ์คนแรกในพุทธศาสนา
ฝ่ายทางบ้านเศรษฐี พ่อแม่ของพระยศะตั้งแต่ลูกชายหนีออกจากบ้านไป เมื่อไต่ถามบรรดาคนในบ้านไม่มีใครตอบได้ว่าลูกชายไปไหนจึงตกลงกันว่าจะออกตาม .....โดยเศรษฐีสามีจะเป็นผู้ไปเองขณะที่ภรรยารออยู่ที่บ้าน เมื่อเศรษฐีเดินทางมาถึงป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ได้พบกับพระพุทธเจ้าจึงถามหาลูกชาย เมื่อได้เห็นว่าเป็นนักบวชจึงเกลี่ยกล่อมให่กกลับบ้านเนื่องจากแม่เป็นห่วงกำลังเศร้าใจ แต่ก็หาทำให้ภิกษุยศะเปลี่ยนใจได้ไม่...... เศรษฐีจึงได้กล่าวกับพระพุทธเจ่าว่า เมื่อลูกชายสมัครใจอยู่กับท่านก็ไม่ว่ากระไร แต่จะขออาราธนาท่านพร้อมลูกขายไปรับประทานอาหารที่บ้านในเมืองพาราณสี ซึ่งพระพุทธเจ้าก็รับนิมนต์
พระพุทธเจ้าและพระยศะออกเดินทางและไปถึงยังเมืองพาราณสี มารดาของภิกษุใหม่ญาติพี่น้องและเพื่อนๆก็พากันดีใจ จัดสิ่งของเครื่องบริโภคอันประณีตออกต้อนรับ ........ เมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จสิ้นแล้ว มารดาและญาติสหายต่างพากันอ้อนวอนภิกษุใหม่ให้อยู่ครองเรือนต่อไป แต่พระยศะหาเปลี่ยนใจไม่ พระพุทธเจ้าจึงรับสั่งว่า บัดนี้ภิกษุนี้มีคติเป็นอื่น จะไม่กลับไปสู่ความเป็นผู้ครองเรือนอีก แล้วทรงแสดงธรรมอนุปุพพิกคาถา ให้คนทั้งหลายมองเห็นคุณของทาน ของศีลและผลคือสวรรค์........ เมื่อจบเทศนา บิดามารดาเพื่อนๆและญาติของพระยศะก็พากันสรรเสริญ คุณพระพุทธ พระธรรรมของพระพุทธเจ้า และประกาศตนยอมรับธรรมเป็นเครื่องปฏิบัติอันมีพระพุทธและพระธรรมเป็นสรณะ
กิตติศัพท์ที่พระพุทธเจ้าเสด็จมาสู่เรือนแห่งเศรษฐีบิดามารดาของพระยศะในวันนั้น ล่วงรู้ไปถึงสหายสนิทของภิกษุใหม่ 4คนคือ วิมล สุพาหุ ปุณณชิ และ ควัมปติ......... ทั้ง4จึงเดินทางมาเพื่อจะพบพระพุทธเจ้า เมื่อมาถึงจึงตรงเข้าไปถามความจริงกับภิกษุยศะผู้เป็นสหายเก่าร่วมใจกันมาถึงเหตุที่ละความสุขใหญ่ที่บิดามารดามอบให้อย่างไม่ไยดี จากนั้นจึงได้เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าและทูลขอถึงซึ่งพระองค์และธรรมะของพระองค์ให้เป็นสรณะ และขอติดตามพระพุทธเจ้าไปสู่สถานที่อันมีแต่ความสงบตั้งแต่เพลานั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น