จากนั้นพระองค์ก็ได้เลือกประทับใต้ต้นโพธิ์ และหันหน้าไปทางทิศตะวันออก ได้มีพราหมณ์นามโสตถิยะมาถวายหญ้าคาให้เป็นที่ประทับ ...... พระองค์ทรงตั้งพระทัยอธิษฐานว่า แม้เนื้อและเลือดในร่างกายจักเหือดแห้งไป จนเหลือแต่หนัง เอ็น กระดูก ก็ตามที หากยังไม่บรรลุถึงประโยชน์อันบุคคลจะพึงได้ด้วยกำลังของบุรุษแล้วไซร้ เราจะไม่ยอมเลิกละความเพียรของลูกผู้ชายนั้นเด็ดขาด ........ จากนั้นก็ทรงตั้งสติกำหนดลมหายใจเข้าออก บำเพ็ญ อานาปานสติ .... ซึ่งกำหนดได้4สัปดาห์จนกระทั่งถึงขั้นที่เรียกว่า ตรัสรู้อริยสัจธรรมดังต่อไปนี้
ขั้น1 สัปดาห์แรก ทรงพิจรณาถึงเหตุและผลแห่งความเกิด ความชรา ความตาย ความตั้งต้น และความเสื่อมสลายแห่งธรรมชาติ และชีวิตอันเป็นสันตติสืบต่อกันมาอย่างไร จากอะไร
ขั้น2 สัปดาห์ที่2 ทรงวางพระทัยสู่สมาธิมรรคให้จิตเป็นเอกัคคตา ไม่หวั่นไหวไปด้วยอารมณ์ใด
ขั้น3 สัปดาห์ที่3 ทรงได้รับผลแห่งความผ่องใสแห่งดวงจิตและผ่องใสอยู่อย่างนั้น เหมือนน้ำที่ปราศจากลมที่จะทำให้กระเพื่อมได้
ขั้น4 สัปดาห์ที่4 เป็นขั้นสุดท้าย ดวงจิตได้รับความสว่าง ความสงบ และจากนั้นความเต็มเปี่ยมแห่งปิติก็เกิดจากความสงบและความสว่าง มีความสะอาดปราศจากราคี ความเป็นหนึ่งแน่วแน่ไม่แปรเปลี่ยนทรงได้รับดวงตาเห็นธรรม เห็นชีวิต เห็นเหตุเห็นผลแห่งความเป็นไปในชีวิต เห็นอดีตเห็นปัจจุบัน และทรงล่วงรู้ถึงอนาคต สุดท้ายก็ละวิจิกิจฉา คือความไม่แน่พระทัยตามความเป็นไปในชีวิตของพระองค์เอง และชิวิตของคนทั้งหลายเสียได้สิ้นจนใกล้สละเสียซึ่งสังโยชน์อันเป็นเครื่องผูกพันทั้งปวง
และวันสุดท้ายแห่งการถึงพุทธภาวะ คือคืนวันเพ็ญขึ้น15ค่ำเดือน6 ............ตกเวลาปฐมยาม พระองค์ทรงระลึกชาติแต่หนหลังได้หลายแสนหลายล้านชาติว่าแต่ละชาติมีชื่ออะไรเป็นอยู่อย่างไร ตายเมื่อไร จนแน่พระทัยว่าพระองค์ทรงเวียนว่ายตายเกิดมานับชาติไม่ถ้วน ...... ต่อมาในเวลามัชฌิมยาม ทรงรู้แจ้งด้วยตาทิพย์ว่าสัตว์ทั้งหลายในโลกนี้ก็เหมือนพระองค์ว่าเวียนว่ายตายเกิดมานานแสนนาน จนแน่พระทัยว่าสัตว์ทั้งหลายต้องเป็นเช่นนั้น ........ สุดท้ายตกเวลาปัจฉิมยาม พระองค์ก็ทรงรู้แจ้งว่าที่พระองค์ก็ดี สัตว์ทั้งหลายก็ดีที่ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดเพราะเนื่องมาจากกิเลส คือ อวิชชา ตัณหา อุปาทาน จึงทรงดับเสียด้วยมรรคญานและผลญาน แล้วพร้อมกับดับกิเลสได้สิ้น ..........
และนับแต่เวลานั้น พระองค์ก็ได้ชื่อว่าเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือผู้ตรัสรู้ได้ถูกต้องด้วยพระองค์เอง ........... โดยความจริงที่พระองค์ได้ตรัสรู้ก็คือ 1. โลกนี้ ชีวิตนี้ ประกอบด้วยทุกข์ .... 2. ความทุกข์นั้นมีเหตุให้เกิด และเป็นผลคือความทุกข์ .......... 3. มีทางที่ตัดความทุกข์นั้นให้ขาดไปได้ เมื่อตัดเหตุแห่งการเกิดทุกข์ให้ขาดออกไป ....4. ทรงพบว่ามีทางใดบ้างที่จะดำเนินไปสู่การตัดเหตุแห่งทุกข์นั้น จนถึงซึ่งความสุขอันสะอาดในที่สุด ........... หรือก็คือการที่พระองค์ทรงรู้ความจริงอันประเสริฐ4อย่าง คือ รู้ทุกข์ รู้สมุทัย รู้นิโรธ รู้มรรค รวมเรียกว่า อริยสัจ4 นั่นเอง .....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น